بسم الله القاصم الجبارین

الحمدلله رب العالمین و صلی الله علی سیدنا محمد و آله الطاهرین

" خط سرخ شهادت، خط آل محمد و علی است و این افتخار از خاندان نبوت و ولایت به ذریه طیبه آن بزرگواران و به پیروان خط آنان به ارث رسیده است. درود خداوند و سلام امت اسلام بر این خط سرخ شهادت و رحمت بی پایان حق تعالی بر شهیدان این خط در طول تاریخ." صحیفه نور، ج15، ص 154

روزگاری است که دشمنان دین و ولایت بر چهره کریه شان نقاب دین زده اند و با وقاحت تمام حقیقت را انکار میکنند؛ عمل خود را حق و مومنان را باطل می خوانند. فریاد وا اسلاما سرداده اند و با همه توان در تلاشند به انقلاب اسلامی ضربه بزنند.

این سخن امام ماست که میگفت: "پشتیبان ولایت فقیه باشید تا آسیبی به این مملکت نرسد." حال شاهد آن هستیم که همان کسانی که خود را نزدیکترین افراد به امام روح الله می نامند، در مقابل ولایت ایستاده اند و بیشرمانه اصول انقلاب را انکار، و عالمانه و مغرضانه حق را لگد مال می کنند.

شیطان بزرگ با پروپاگاندای عظیم تبلیغاتی به یاری این منافقین برخاسته است؛ آنها که با فتنه انگیزی و با تغییر مواضع، آنقدر فضای فکری جامعه را آلوده کرده اند که عقلانیت، رنگ باخته و اباحه گری و قانون شکنی جایگزین آن شده است؛ کار را تا آنجا پیش برده اند که شرارتها را خیرخواهی و هوچی گری را حق طلبی معرفی می کنند.

هنگامه ای شده است که همه باطل در برابر همه حق صف آرایی کرده است.

اسلام آمریکایی هجمه شدید خود را بر اسلام ناب محمدی صلی الله علیه و آله و سلم ، به حد اعلا رسانده است.

می بینیم که اسلام اشرافیگری چگونه به جنگ اسلام پابرهنگان و مستضعفان آمده است.

قطع شدن دست عده ای زرسالار و زورمدار ، از بیت المال مسلمین آنقدر برایشان گران تمام شده که از هیچ کاری حتی متحد شدن با دشمنان قسم خورده اسلام، برای ضربه زدن به این نهال نوپای عدالت خواهی دریغ نمی ورزند. و هیچ ابایی ندارند از آنکه مورد حمایت استکبار و غرب باشند.

هر روز شاهد از دست رفتن کسانی هستیم که تا کنون در صف مومنان بودند ولی اکنون به جبهه دشمنان پیوسته اند. نو به نو افرادی به این جمع می پیوندند که تا کنون در کارنامه شان جز ایمان و خدمت چیزی نمی دیدم ولی از این آزمایش سربلند بیرون نیامدند و به پرتگاه هلاکت سقوط نمودند. بندگی خدا را به اندک متاع دنیا فروختند و پشت ولایت را خالی کردند. ایمانشان تا آنجا بود که دست عدالت علی از آستین بیرون نیامده بود. آری طلحه و زبیر های زمانه یک به یک رخ می نمایند.

خداوندا ! مگذار ما نیز صراط مستقیمت را در فتنه ها گم کنیم.

خدایا ! ما را به خود وا مگذار که می بینیم چه آسان، شیطان، ایمان مدعیان را می رباید. مگذار ما نیز به سرنوشت جاهلان نهروانی و اصحاب جمل و لشگر صفین دچار شویم و پشت امام مان را خالی کنیم. و یا در زمره عالمان متهتک جای بگیریم.

به شکرانه نعمت هدایتت و به یاری تو عزم خود را جزم نموده ایم تا با تمام توان جلوی زیاده خواهی و هجمه زورگویان و مستکبران داخلی و خارجی بایستیم و از ودیعه گرانبهایی که به قیمت خون هزاران هزار شهید ، از صدر اسلام تا کنون به دست ما رسیده است، پاسداری کنیم.

کمکمان کن تا مصداق آیه " اطیعو الله و اطیعو الرسول و اولى الأمر  منکم " باشیم.

و با فریاد بلند الله اکبر و لا اله الا الله، پرچم دفاع و جان نثاری در راه ولایت را به اهتزاز در آوریم.

رهبرا ! ما رویای شهادت در راه ولایتت را که در امتداد ولایت انبیا و اولیا علیهم صلوات الله است، در سر داریم.

رهبرا ! به کوری چشم همه دشمنانت ، صادقانه می گوییم که همه، فدائیان تو هستیم.

و مستانه سر می دهیم:

حسین حسین (ع) شعار ماست     شهادت افنخار ماست

اللهم عجل لولیک الفرج و العافیه والنصر واجعلنا من خیر اعوانه و انصاره و المستشهدین بین یدیه

 با تشکر قبلی از همه دوستانی که در خصوص اطلاع رسانی در مورد این حرکت ما را یاری می نمایند.

دیشب این طبع، بی‌قرار شما
خواست عرض ارادتی بکند
دست کم از دل شکسته‌تان
واژه‌هایم عیادتی بکند
***
چشم بد دور، عمرتان بسیار
کس نبیند ملالتان آقا!
ما نمردیم خون دل بخوری
تخت باشد خیالتان آقا!
***
چیست روباه در مصاف شیر؟!
چه نیازی به امر یا گفته؟!
تو فقط ابرویی به هم آور
می‌شود خواب دشمن آشفته
***
هست خاموشی‌ات پر از فریاد
در تو آرامشی است طوفانی
«الذی انزل السکینه» تو را
کرده سرشار از فراوانی

 ***

واژه‌ها از لبت تراویدند
پرصلابت، پرعاطفه، پرشور
آفریدند در دل مردم
عزت، آمادگی، حماسه، حضور
***
این حماسه همه ز یمن تو بود
گرچه از آن مردمش خواندی
رهبرا! تا ابد ولی محبوب
در دل عاشقان خود ماندی
***
سهم دلدادگان تو سلوی
قسمتِ دشمنان تو سجیل
رهبری نیست در جهان جز تو
که ز امت چنین کند تجلیل
***

نسل سوم چو نسل اول هست
با شعف با شعور با باور
جاری است انقلاب چون کوثر
هان! «فصل لربک وانحر»

***
گرچه در باغ سینه‌ات داری
لطف‌ها، مهرها، محبت‌ها
گفتی اما نمی‌روی چو حسین
تا ابد زیر بار بدعت‌ها!
***

ناگهان در نماز جمعه شهر
عطر محراب جمکران گل کرد
بغض تو تا شکست بر لب‌ها
ذکر یا صاحب الزمان (عج) گل کرد
***
جان ایران! چه شد که جانت را
جان ناقابلی گمان کردی؟!
آبروی همه مسلمانان
اشک ما را چرا درآوردی؟!
***
جسم تو کامل است، ناقص نیست
می‌دهد عطر یک بغل گل یاس
دستت اما حکایتی دارد...
رَحِمَ اللهُ عَمِی العباس! 

  حجت‌الاسلام جواد محمدزمانی

من خودم شخصاً جوانىِ بسیار پُرهیجانى داشتم. هم قبل از شروع انقلاب، به خاطر فعّالیت‌هاى ادبى و هنرى و امثال این‌ها، هیجانى در زندگى من بود و هم بعد که مبارزات در سال 1341 شروع شد؛ که من در آن سال، بیست و سه سالم بود. طبعاً دیگر ما در قلب هیجان‌هاى اساسى کشور قرار گرفتیم و من در سال چهل و دو، دو مرتبه به زندان افتادم؛ بازداشت، زندان، بازجویى. مى‌دانید که این‌ها به انسان هیجان مى‌دهد. بعد که انسان بیرون مى‌آمد و خیل عظیم مردمى را که به این ارزش‌ها علاقه‌مند بودند و رهبرى مثل امام رضوان‌اللَّه علیه را که به هدایت مردم مى‌پرداخت و کارها و فکرها و راه‌ها را تصحیح مى‌کرد مشاهده مى‌نمود، هیجانش بیشتر مى‌شد. این بود که زندگى براى امثال من که در این مقوله‌ها زندگى و فکر مى‌کردند، خیلى پرُهیجان بود؛ اما همه این‌طور نبودند...
آن‌وقت‌ها گاهى بزرگ‌ترهاى ما- کسانى که در سنین حالاى من بودند- چیزهایى مى‌گفتند که ما تعجّب مى‌کردیم چطور این‌ها این‌گونه فکر مى‌کنند؟ حالا مى‌بینیم نخیر؛ آن بیچاره‌ها خیلى هم بى‌راه نمى‌گفتند. البته من خودم را به‌کلّى از جوانى منقطع نکرده‌ام. هنوز هم در خودم چیزى از جوانى احساس مى‌کنم و نمى‌گذارم که به آن حالت بیفتم. الحمدللَّه تا به‌حال نگذاشته‌ام و بعد از این هم نمى‌گذارم؛ اما آن‌ها که خودشان را در دست پیرى رها کرده بودند، قهراً التذادى که جوان از همه‌ى شؤون زندگى خودش دارد، احساس نمى‌کردند. آن‌وقت این حالت بود. نمى‌گویم که فضاى غم حاکم بود- این را ادّعا نمى‌کنم- اما فضاى غفلت و بى‌خبرى و بى‌هویّتى حاکم بود.
این‌هم بود که آن‌وقت من و امثال من که در زمینه‌ى مسائل مبارزه، به‌طور جدّى و عمیق فکر مى‌کردیم، همّتمان را بر این گذاشتیم که تا آن‌جایى که مى‌توانیم، جوانان را از دایره‌ى نفوذ فرهنگى رژیم بیرون بکشیم. من خودم مثلاً مسجد مى‌رفتم، درس تفسیر مى‌گفتم، سخنرانىِ بعد از نماز مى‌کردم، گاهى به شهرستان‌ها مى‌رفتم سخنرانى مى‌کردم. نقطه‌ى اصلى توجّه من این بود که جوانان را از کمند فرهنگى رژیم بیرون بکشم. خود من آن‌وقت‌ها این را به «تور نامریى» تعبیر مى‌کردم. مى‌گفتم یک تور نامریى وجود دارد که همه را به سمتى مى‌کشد! من مى‌خواهم این تور نامریى را تا آن‌جا که بشود، پاره کنم و هر مقدار که مى‌توانم، جوانان را از کمند و دام این تور بیرون بکشم. هر کس از آن کمند فکرى خارج مى‌شد- که خصوصیّتش هم این بود که اوّلاً به تدیّن و ثانیاً به تفکرات امام گرایش پیدا مى‌کرد- یک نوع مصونیتى مى‌یافت. آن روز این‌گونه بود. همان نسل هم، بعدها پایه‌هاى اصلى انقلاب شدند. الان هم که من در همین زمان به جامعه‌ى خودمان نگاه مى‌کنم، خیلى از افراد آن نسل را- چه کسانى که با من مرتبط بودند، چه کسانى که حتّى مرتبط نبودند- مى‌توانم شناسایى کنم.
گفت و شنود مقام معظم رهبری در دیدار جمعى از جوانان به مناسبت هفته‌ى جوان 07/02/1377

سلام بر تو! ای کسی که در گلباران قدوم مبارکت، دانشگاه عطر ولایت را گرفته است و با این شمیم دلنواز به استقبال غدیر می رود.
ای فرزند فاطمه (سلام الله علیها)، این دستها مهربانی تو را می جویند.
ای نائب مهدی فاطمه (سلام الله علیهما)، این نگاه ها مقدم تو را گرامی می دارند.
و ای ولی امر دلها و جانهای مسلمین، این جوانان دست بیعت با تو براورده اند.
و دعا می کنند تا
خداوند سایه ولایتت را تا لحظه موعود آمدن ان نور عظیم بر سر ما مستدام بدارد.

تصویر دیدار رهبر انقلاب با دانشجویان دانشگاه علم و صنعت