سرخوش زسبـوي غم پنهــاني خويشم
چون زلف تو سرگرم پريشاني خويشم
در بزم وصال تو نگـويـم زكم و بيـش
چون آينه خو كرده به حيراني خويشم
لـب بـاز نكـردم به خروشـي و فغـاني
مـن محـرم راز دل طـوفــانـي خويشم
يك چند پشيمان شدم از رندي و مستي
عمري است پشيمان زپشيماني خويشم
از شوق شكرخند لبـش جان نسپـردم
شرمنـده جانـان ز گران جانـي خويشم
بشكسته تر ازخويش نديدم به همه عمر
افسرده دل از خويشم و زنداني خويشم
هر چند « امين » ، بست? دنيا نيـم اما
دلـبـسـتـ? يــاران خــراسـانـي خويشم